غار ماموت را به حق می توان ترکیبی بی نظیر از رمز و راز ، جذابیت و پدیده های خارق العاده نامید. این یک بنای واقعی معجزه آسا از دریاچه ها ، دره ها ، رودخانه ها ، آبشارها ، سالن های بزرگ با سقف گنبدی و راهروهای باریک واقع در عمق زیر زمین است. این پادشاهی شگفت انگیز در هشتاد کیلومتری شهر بولینگ گرین ، کنتاکی واقع شده است. به عنوان بزرگترین شبکه معابر زیرزمینی در جهان در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است.
فروچاله های اسرارآمیز کارست ، آبشارهای زیرزمینی ، پیکربندی های غیرمعمول غارها برای مدت طولانی جمعیت عظیمی از گردشگران را به خود جلب کرده است. در طول این مدت ، هیچ کس نتوانسته است به طور دقیق منطقه واقعی غار ماموت را تشخیص دهد ، اطلاعات مربوط به کانال ها و غارهای جدید بیشتر و بیشتر به طور منظم ظاهر می شود ، مرزهای زیرزمینی هزارتوی پری گسترده تر و گسترده تر می شوند. این طولانی ترین شبکه راهرو در جهان است ، حتی اگر طول غارهای دوم و سوم را به هم متصل کنید ، Mamontovaya همچنان 160 کیلومتر از آنها طولانی تر خواهد بود.
کمی تاریخ
به گفته مردم شناسان ، مردم برای اولین بار حدود 4000 سال پیش وارد غار ماموت شدند. آنها با عبور از گوشه های غار از مشعل های ساخته شده از ساقه های نی که هنوز در نزدیکی سیاه چال رشد می کنند استفاده کردند. دانشمندان قدیمی ترین بقایای مشعل های سوخته را در شعاع چند کیلومتری داخل هزارتوی یافتند. حدود پنج کیلومتر از ورودی به آن ، بقایای مومیایی شده یک معدنچی گچ ، که حدود دو هزار سال پیش درگذشت ، کشف شد. این مرد توسط یک تخته سنگ بزرگ خرد شد.
طبق افسانه ها ، اولین نفر از اروپایی هایی که به دنیای زیرین برخورد کردند ، یکی از برادران هاوچین بود. او در همان نزدیكی شكار كرد و در تعقیب حیوان شلیك شده ، به در ورودی سیاه چال رسید.
در طول جنگ 1812 ، نمکدان برای تولید انبوه باروت در زیر زمین استخراج شد. پس از پایان درگیری ها در سال 1815 ، سودآوری استخراج و فروش نمکدان به شدت کاهش یافت و کار متوقف شد. طی دو دهه آینده ، غار ماموت به عنوان جاذبه گردشگران بی شماری مورد استفاده قرار گرفت.
در سال 1839 ، دکتر کروگان حق استفاده از غار را خریداری کرد. جان برای اقامت بازدیدکنندگان یک هتل نزدیک ایجاد کرد و سه برده خریداری کرد و قصد داشت از آنها به عنوان راهنمای تور استفاده کند. یکی از آنها ، استفان بیشاپ ، معلوم شد که یک کاوشگر با استعداد است ، او کشف های زیادی کرد که محبوبیت بیشتری به غار داد.
مالک جدید همچنین به کیفیت دارویی احتمالی غار علاقه مند بود. به نظر وی ، ثابت بودن دما و رطوبت بالا می تواند سلامت بیماران مبتلا به سل را بهبود بخشد. در بهار 1842 ، در بهار ، او چندین رنج از این بیماری را به غار آورد و آنها را در خانه های مخصوص مجهز در مرکز سیاه چال مستقر کرد. یک سال بعد ، آزمایش پزشکی ناکام ماند - بعضی از بیماران فوت کردند ، دیگران احساس بدتری نسبت به قبل داشتند. تاکنون ، در پادشاهی زیرزمینی ، به عنوان خاطره ای از این آزمایش ، 2 خانه ساخته شده از سنگ حفظ شده است.
پس از مرگ آخرین وارث دکتر کروگان ، ساکنان ثروتمند این ایالت تصمیم به ایجاد پارک ملی در خاک غار شگفت انگیز می گیرند ، بنابراین از آن برای نسل های آینده محافظت می شود. در ماه مه 1926 قانونی با مجوز رسمی ایجاد پارک به تصویب رسید. این تصمیم با اسکان زیاد خانواده هایی که در قلمرو ذخیره آینده زندگی می کنند همراه بود. افتتاح رسمی در تاریخ 1941-01-07 انجام شد.
جالبه
تاریخ شکل گیری غار ماموت ریشه در گذشته های دور و دور دارد. 325 میلیون سال پیش ، دریایی باستانی بر فراز مرکز ایالات متحده طغیان کرد و لایه ای از سنگ آهک به ضخامت بیش از 180 متر رسوب کرد. کمی بعد ، آن را با یک لایه ضخیم از شیل رس و ماسه سنگ از یک رودخانه با جریان روان پوشانده اند.لایه ها دقیقاً یکی بالاتر از دیگری قرار گرفته بودند. متعاقباً دریا و رودخانه از سطح زمین پاک شد و حدود 10 میلیون سال پیش به دلیل فرسایش لایه سطحی خاک ، لایه ای از سنگ آهک در معرض دید قرار گرفت. به گفته زمین شناسان ، پس از آن بود که به لطف نفوذ آب باران ، هزارتوی ها ، سالن ها و فضاهای خالی قسمت قدیمی زیرزمین ماموت تشکیل شد.
عناصر داخلی (ستون ها ، استالاکتیت ها ، استالاگمیت ها) به صورت عمده با سرعت 1 اینچ مکعب هر 100-200 سال تشکیل می شوند.
در اوایل دهه 1800 برای اولین بار از نام ماموت برای توصیف سیاه چال استفاده شد. این امر به اندازه سیستم های هزارتوی و راهروهای سنگی مربوط بود ، که حاکی از ابعاد غول آسای آنها بود. هرگونه پیش فرض در مورد وجود ماموت در آن نادرست است.
غار ماموت به لطف گذرگاههای 584 کیلومتری طولانی ترین پادشاهی زیرزمینی محسوب می شود. اکتشافات اسفناشناسی هنوز در حال یافتن راهروهای جدید و ساخت نسخه های جدید نقشه هستند.
یکبار ، هر بخش از غار ماموت محل زندگی جمعیتی 12 تا 9 میلیون خفاشی بود. اکنون تعداد موجودات زنده بسیار کمتر است (به چند هزار نفر کاهش یافته است) ، در ارتباط با آن ، بوم شناسان در حال کار بر روی پروژه های مختلف برای بازگرداندن جمعیت قبلی حیوانات هستند.
