در سال 1985 ، چندین کشور اروپایی توافق نامه ای را در لوکزامبورگ امضا کردند که متعاقباً به موجب آن منطقه به اصطلاح شینگن ظاهر شد. ویژگی منطقه این است که از نظر سفرهای بین المللی ، به عنوان یک کشور واحد عمل می کند ، که در آن کنترل مرزها فقط هنگام ورود و خروج به منطقه شینگن انجام می شود ، اما در مرزهای داخلی ایالات که وجود ندارد توافق نامه را امضا کرده اند. به نظر می رسد این روزها وضعیت منطقه شینگن دستخوش تغییراتی شده است.
امروزه منطقه شینگن شامل بیست و شش ایالت با مساحت بیش از 4 میلیون متر مربع است. کیلومتر و با بیش از 400 میلیون نفر جمعیت. برای اولین بار در سالهای طولانی توافق ، حرکت در اروپا دشوار است. دلیل تغییراتی که برای ورود به توافق نامه شینگن برنامه ریزی شده است ، اول از همه ، افزایش تعداد مهاجران از مناطق دیگر است. با این حال ، برخی از تحلیلگران بر این باورند که تغییر در رژیم های عبور از مرز ، سفر را دشوارتر و وقت گیر می کند ، اما بر میزان مهاجرت تأثیری نخواهد داشت.
در بهار سال 2012 ، فرانسه و آلمان درخواستی را به دانمارک ، ریاست اتحادیه اروپا ارسال کردند و خواستار حق تصمیم گیری در مورد محدودیت موقت آزادی حرکت در صورت تهدید امنیت یا نظم عمومی به طور خاص شدند کشورها.
در اوایل ژوئن 2012 ، شورای وزیران اتحادیه اروپا این اصلاحات را در توافق نامه شینگن تصویب کرد. به گزارش ریانووستی ، بر اساس این اصلاحات ، دولت های کشورهای منطقه می توانند ، در صورت لزوم ، کنترل مرزهای داخلی خود را تا زمان تعطیلی موقت برقرار کنند. اگر در یکی از کشورها مشکل پناهندگان بیشتر شود ، این معیار می تواند وارد شود.
روسای ادارات سیاسی داخلی کشورهای اتحادیه اروپا در جلسه ای در لوکزامبورگ به اتفاق آرا از این ابتکار حمایت کردند. سران وزارت امور داخله ایالت های مربوطه همچنین در مورد مکانیزمی برای اقدام مشترک در موارد اضطراری توافق کردند. در عین حال ، حداکثر مدت زمان بسته شدن مرز نمی تواند بیش از دو سال باشد. برای اینکه کلیه تغییرات لازم الاجرا شود ، باید توسط پارلمان اروپا و کمیسیون اروپا تصویب شود.
وزیر دادگستری دانمارک M. Bedskow در مورد اصلاحات توافق نامه ابراز نگرانی در مورد مشکل مهاجران و اظهار نظر کرد که در این موارد نباید حلقه های ضعیفی در زنجیره اقدامات برای تأمین امنیت وجود داشته باشد. این احتمال وجود دارد که به زودی اروپایی ها ، که به مرزها عادت ندارند ، مجبور شوند دوباره با صف های ایست های بازرسی مرزی سازگار شوند.
