Adzhimushkai در ترجمه از ترکی "سنگ خاکستری خاکستری" یک دهکده کوچک است ، که در 7 کیلومتری کرچ واقع شده است ، این او بود که این نام را به معادن داد ، پس از جنگ معادن را کاتاکومب نامیدند.
دستورالعمل ها
مرحله 1
در دوره قبل از جنگ ، سنگ آهک در Adzhimushkai استخراج شد ، که در نتیجه آن تعداد زیادی کاتاکومب در این مکانها تشکیل شد. اینها بودند که در سالهای جنگ بزرگ میهنی به محل استقرار بخشی از نیروهای جبهه کریمه در دفاع از کرچ تبدیل شدند. در 8 مه 1942 ، نیروهای نازی حمله به شبه جزیره کرچ را آغاز کردند و کرچ را در 16 مه تصرف کردند.
هنگامی که نازی ها كرچ را اشغال كردند ، حدود 10 هزار مرد ارتش سرخ و 5-6 هزار غیرنظامی شهر - زنان ، پیرها و كودكان - به فاجعه های Adzhimushkaya فرود آمدند. دفاع از معادن سنگین و بصورت خودجوش و در جریان جنگ بدون هیچ برنامه تدوین شده ای تهیه می شد که در ارتباط با آن مردم با محرومیت هایی از قبیل روشنایی ، آب ، غذا ، مهمات و دارو روبرو می شدند.
گام 2
عدم تأمین آب حضور در معادن را به خطر می اندازد. در زیر زمین چشمه آب باز وجود نداشت و در سطح آن دو چاه وجود داشت ، یکی با آب شیرین و دیگری با آب شور. نازی ها دائماً چاه ها را زیر آتش نگه می داشتند و یک سطل آب باعث جان چندین انسان می شد. پس از مدتی ، یک چاه توسط آلمانی ها تخریب شد و دیگری توسط نازی ها با اجساد سربازان شوروی پرتاب شد.
این فرماندهی تصمیم به حفر چاه در زیر زمین می گیرد. با قضاوت بر اساس داده های به جا مانده ، همزمان سه حلقه چاه حفر شد. سرنوشت یکی از آنها ناشناخته است و ما حتی محل حفر این چاه را نمی دانیم. آنها اولین کسانی بودند که در خاک گردان اول چاه حفر کردند ، اگرچه آلمانی ها فهمیدند که چنین کار مهندسی در زیر زمین برای ساخت چاه انجام می شود و در مهمترین لحظه ، وقتی به لایه خاک رس رسیدند ، مواد منفجره روی سطح ، منفجر شد و این چاه پر شد. بنابراین ، آخرین چاه با رعایت تمام موارد احتیاطی حفر شد ، فقط از ابزار دستی استفاده شده است ، عمق آن 14.5 متر است و آب هنوز در آن است. از لحظه حفر چاه ، پادگان می توانست از نظر آب نسبتاً آرام باشد. مشکل تأمین آب برطرف شد و Adzhimushkays می تواند به مبارزه ادامه دهد. در واقع ، در روزهای اولیه ، به دلیل تشنگی ، مردم از نظر جسمی تحمل نمی کردند ، برخی به سطح زمین رفتند و تسلیم شدند. اکنون پادگان با نیروهای جدید به درگیریهای فعال ادامه داد.
شلیک ، نارنجک و مین در معادن شبانه روز منفجر شد. نازی ها می خواستند راهروی زیرزمینی را باز کنند اما نتیجه ای نداشت. سپس نازی ها به یک جنایت عظیم الجثه روی می آورند - آنها سعی دارند با کمک گازهای سمی مردم موجود در معادن را از بین ببرند. از وسایل نقلیه مخصوص در ورودی ها ، آلمانی ها اجازه می دهند گاز اعصاب در زیر زمین قرار گیرد. به دلیل حملات گاز ، بسیاری از غیرنظامیان و سربازان کشته می شوند. مردم تلاش کردند تا با فرازهای دور فرار کنند ، اما گاز در یک پیش نویس از طریق هزارتوی سنگ معدن پخش شد.
بعد از اولین حمله گاز ، تعداد افراد زیر زمین تقریباً نصف شده است. سربازان برای نجات خود ، در بن بست پناهگاه های گاز ساختند و دیوارهایی از سنگ برپا داشتند. ورودی ها با چندین لایه کت بزرگ و همه چیزهایی که مانع نفوذ گازها می شوند بسته شدند. نازی ها سعی کردند Adzhimushkay ها را نه تنها با کمک گازها ، بلکه همچنین با کمک رانش زمین از بین ببرند. روی سطح بمب کاشته شد و در نتیجه انفجارها ، تعداد زیادی سنگ روی سر مردم ریخت. در معادن سنگ ، لغزشهای زیادی از این دست وجود دارد که به گورهای دسته جمعی تبدیل شده اند.
در تاریخ 30 اکتبر 1942 ، آلمانی ها سرانجام منجنیق را دستگیر کردند و چندین مدافع زنده را اسیر کردند. از حدود 15000 نفری که به داخل منجنیق سقوط کردند ، فقط 48 نفر پس از محاصره 170 روزه زنده مانده بودند. در نوامبر 1943 ، واحدهای ارتش 56 از تنگه کرچ عبور کردند و روستای Adzhimushkai را آزاد کردند.توصیف آنچه که رزمندگان در معادن دیده اند دشوار است. اینها چندین هزار نفری بودند که در ورودی ها جان خود را از دست دادند ، از گازها خفه شدند ، آنها در حالت هایی منجمد شدند که گواه عذاب وحشتناکی بودند.
مرحله 3
معادن سنگ در کرچ فقط یک یادبود برای سربازان شوروی نیست ، بلکه قلمرویی است که قهرمانان واقعی تا به امروز در زیر انبوهی از سنگها قرار دارند ، جایی که گودالهای عظیم هرگز تسطیح نمی شوند و در گودالهای زمان پنهان نمی شوند. قرار گرفتن در تاریکی زیر یک طاق سنگی ضخیم در میان کسانی که هرگز به سطح زمین نمی آیند بسیار دشوار است.
